Om een elektrische auto te kunnen laden, moeten twee puzzelstukjes in elkaar passen: waar de auto kan staan tijdens het laden, en waar het laadpunt kan aansluiten op het elektriciteitsnet. Er zijn verschillende manieren om deze puzzel op te lossen. Vanuit deze laadoplossingen kan de gemeente invulling geven aan haar beleid. De oplossingen passen in verschillende mate bij de rol die de gemeente kiest voor het laden van elektrische auto’s.
Meerdere gemeenten zijn bezig om op een slimme manier laadpunten in te passen in de stad, bijvoorbeeld door de aanleg van complete laadpleinen. Den Haag verwerkt laadpunten in de zogenaamde ‘Hagenaartjes’ en Arnhem combineert laadpunten met lantaarnpalen. Deze innovatieve manieren van laden zijn te volgen via de website andersladen.nl.
Voor reguliere laadpalen kunnen gemeenten de ‘ladder van laden’ volgen. Deze ladder heeft als uitgangspunt dat e-rijders zoveel mogelijk zelfvoorzienend zijn. Oftewel: waar het kan laadt een e-rijder zoveel mogelijk buiten de openbare ruimte en waar het moet wordt gekeken naar een oplossing in de openbare ruimte. Waar nodig is er, afhankelijk van de situatie, een sterke rol voor de gemeente als eigenaar en beheerder van de openbare ruimte.
| Trede 1: laden op eigen terrein bij een woning of een bedrijf | |
| Daar waar het kan is de e-rijder zelfvoorzienend. Een e-rijder kan zelfvoorzienend zijn als hij een woning met oprit heeft of bij een bedrijf werkt waar het mogelijk is om op eigen terrein te parkeren. Tegen beperkte kosten is het dan mogelijk om een laadpunt te plaatsen. Er zijn verschillende partijen die hiervoor producten aanbieden. Ook zijn er automerken die bij de aanschaf van een elektrische auto gratis een laadpaal meeleveren.
Rol van de gemeente |
  |
| Trede 2a: Parkeren op een openbare plek en het laadpunt staat op eigen terrein | |
| Soms kan de e-rijder in de openbare ruimte parkeren en de auto opladen via een laadpunt op eigen terrein. Dit kan bijvoorbeeld als de eigenaar van de elektrische auto een parkeerplek voor de deur heeft. Deze manier van laden kan betekenen dat de laadkabel over de openbare weg (trottoir, parkeerplaats, fietspad, hoofdweg) ligt. De praktijkervaring leert dat e-rijders, die niet op eigen terrein kunnen laden en niet beschikken over een andere laadvoorziening in de nabije omgeving, voor deze oplossing kiezen als de afstand tot het huis klein is en de laadkabel alleen over de stoep ligt.
Rol van de gemeente Een praktijkvoorbeeld: de gemeente Heemskerk heeft beleidskaders opgesteld voor het opladen van elektrische auto’s. Het gekozen uitgangspunt is dat de gemeente niet investeert in publiek toegankelijke laadpunten in de openbare ruimte. Eventueel aanvullende laadvoorzieningen komen er alleen als hiervoor investeerders beschikbaar zijn. E-rijders in Heemskerk kunnen laden bij de al gerealiseerde laadpunten en via laadpunten op eigen terrein. De gemeente staat toe dat inwoners die niet op eigen terrein kunnen parkeren, een kabel over de openbare weg leggen. Voor eventuele schade of letsel (bijvoorbeeld als een voorbijganger struikelt) is de eigenaar van de kabel verantwoordelijk. |
 |
| Trede 2b: Parkeren op een openbare parkeerplek en een privaat laadpunt in de openbare ruimte | |
| Als een laadpunt op eigen terrein niet mogelijk is, kan de e-rijder aan de gemeente toestemming vragen voor private laadvoorzieningen in de openbare ruimte. Private laadpunten in de openbare ruimte kunnen zowel een verlengde huisaansluiting als een ‘normaal privaat laadpunt’ zijn.Rol van de gemeenteBij deze oplossing is het belangrijk om een bewuste keuze te maken voor de samenwerkingsvorm. De gemeente kan kiezen voor één overeenkomst met één marktpartij, of voor individuele overeenkomsten met elke e-rijder. De kosten worden door de e-rijder en de marktpartij gedragen. De gemeente kan een financiële bijdrage leveren.NB: In de praktijk is de verlengde huisaansluiting een oplossing voor een beperkt aantal situaties. Het is bijvoorbeeld niet mogelijk als er geen parkeerplaats voor de deur is. Er zijn dan andere laadoplossingen nodig. |
 |
| Trede 3a: Een publiek toegankelijke parkeerplek op privaat terrein met laadpunt | |
| Eigenaren en beheerders van bijvoorbeeld parkeergarages en bedrijventerreinen kunnen laadpunten plaatsen die publiek toegankelijk zijn. De kosten voor aanleg van deze laadpunten zijn relatief laag ten opzichte van publiek toegankelijke laadpunten in de openbare ruimte, omdat er geen nieuwe netaansluiting nodig is en de uitvoering van de laadpunten eenvoudig kan zijn. De eigenaar bepaalt hoe de toegang tot en gebruik van het laadpunt wordt geregeld. Bij sommige van deze laadpunten kan elke e-rijder laden, andere zijn alleen beschikbaar voor een beperkte doelgroep. Ook kan de eigenaar bepalen wat de kosten zijn voor het gebruik.
Rol van de gemeente Praktijkvoorbeeld: Meer informatie via www.utrecht.nl/elektrisch. |
 |
| Trede 3b: Een openbare parkeerplek en publiek toegankelijk laadpunt in de openbare ruimte | |
E-rijders die geen mogelijkheid hebben om te laden met één van de hiervoor beschreven oplossingen zijn aangewezen op laadpunten in de openbare ruimte. Op landelijk niveau zijn er afspraken gemaakt over de toegang tot laadpunten. Hierdoor kan een e-rijder met één laadpas bij alle laadpunten in de (semi-) openbare ruimte in Nederland terecht.
Het artikel ‘kiezen van een uitvoeringsmodel‘ ondersteunt bij het maken van afwegingen.
|
 |